Bana ’Annem’ derdin annem.
Elinden tutup yürüttüğümde,
’Taytay duruyorum’ diye gülerdin.
Banyodan sonra, saçlarını tarar,
Senin ördüğün gibi örerdim.
Bir gün, çok üzmüştüm seni,
Genç kızdım, lise yıllarımdı.
Başörtünle yakıştıramamıştım yanıma,
Susmuştun kocaman, hıçkırık vardı bakışlarında.
Kaskatı olmuştu bana olan sevgin,
Her şeye rağmen kapıyı açıp,
’Güle güle kızım’ demiştin.
Şimdi, ortaokula gidiyor kızım anne.
Okuluna gitiğimde, yanıma pek gelmiyor.
Sanırım beyaz saçlarım,
Gözüne hoş gelmiyor.
ANNE, ANNEM, özledim seni,
Hele işten eve gelişte,
’Hoş geldin’ diyen sevgi sesini.
Ah annem, evladın iyisi zor çıkıyor bilirsin.
Bir yazlığına gidememiştin abimin.
Ben yaşlılığında sevdim seni,
Hep, genç kal istedi oğullarınla gelinlerin.
Bana ’annemsin’ derdin,
Pembe topuklarını ovarken.
Tek tek giydirirdim elbiselerini,
Görmemi istemezdin hiç, seni ağlarken.
Kıpır kıpır olamamış hiç gönlün,
Günün olmamış hiç, sevgiden yana geçen,
Her gün, kahır iğnesine bir başka iplik geçirmişsin.
Gülene imrenmiş için,
Dışından, ’gülmek de neymiş? ’ demişsin.
Annem, anne olmadan seni anlayabilseydim,
Baş örtünü elimle bağlayabilseydim.
Varsın dudağında boya olmasındı, ne olur?
Bu çığlığım sana gelmez bilirim,
Her gün azalmakta aramızdaki zaman.
Yaşamak, yaşanacaksa eğer,
Hazanda bahar güzel olur annem.
Seninle bir gün, bir ömür olur anem.