Yanıyor yürekler, bin bir kederde,
Ülkemi ateşe, atan utansın!
Devâ var da elbet, her türlü derde,
İpleri elinde, tutan utansın!

Birlikte dirlik var, gün gibi ayan,
Kahrolsun Türklüğü, ırkçılık sayan.
Menfaât uğruna, ellere uyan,
Nifak oltasını, yutan utansın.

Aslını tanıyan, şaşmaz izini,
kanıp eski hasma, kesmez hızını.
Beslemek kastıyla, hâin tezini,
Türkün târihine, çatan utansın!

Açılınca bir gün, defter-i kebir,
Sorulur hesabı, her şeyin bir bir.
Kullanıp bin türlü desise, cebir,
Helâl rızka haram, katan utansın.

Çalışmak, üretmek fâzilet demek.
Zâyi olmaz zinhar harcanan emek.
Yakışır mı kula, hazırdan yemek,
Bir ömür sırt üstü, yatan utansın.

İhtiras koruyla tutuşup yanan,
Hasetten her gece, bin kez uyanan,
Kendini dünyanın merkezi sanan,
Benlik batağına, batan utansın

Türlü hedef soktu, nefis araya,
Merhem-sargı düşmez, bizim yaraya.
Ev-ev, arsa-arsa, üç beş paraya,
Vatan toprağını, satan utansın.

Bostancı der, bu iş, değişmez mi hiç?
Yansımaz mı dışa, bir gün şanlı iç?
"Kürşat" gömleğini, kendine bir biç,
Yine de atmayan, o tan utansın.

Veli BOSTANCI