SON MEVSİM

Serin bir huzura sürükleniyor içimin mevsimleri
yaz bitimi açık kalmasın
kapansın son pencereler
gönül yoldaşı uçuşan renk kelebekleriyle
vedâlaşmak niye,
varsın kötülesinler arkamdan beni ne gam?

Koyu gri tonların ağırlığınca
bir cenderede iken yüreğim
mevsime uyup benden bensiz uzaklaşıyor ruhum

Bembeyaz döşekler seriliyor şimdi
doğaya gün ortalarında
sanki yeniden doğuma buzdan döl tutuyor ölüm

Zamanın acımasızlığında kalan
son ışık sönerken doğada
büyülü bir tabloyu fırça darbeleriyle
yeniden yaratmak
buzdan heykelleri yeniden canlandırmak mı?
artık olanaksız,
birbiri ardına hızla inen çekiç darbelerinde
darmadağın edilmişse eğer o yaşanmışlıklar

Bir niyet tutmuştum üç vakte kadar
yıl, ay ve gün üstüne
iyimser yanım da varmış yani
anımsayamadığım bir zaman
olabilir ihtimaline nasıl olmuş da kanmış, inanmışım hayret!

Aldanmışım demek gelmiyor içimden
gururum el vermez çünkü,
son bir nefes, son bir bakış
ve son bir adım atıp acılarımla el ele
yaşamın kıyısından
sonsuzluğa kayan bir yıldıza tutundum

Mustafa Fahlioğulları - 06. 04. 2010