Bu son ayrılığın son rüzgârı olsun.
Son kez dökülsün yapraklar.
Bu kaçıncı hazan?
Bu kaçıncı ölüm?
Zerrelerine düşer ağaçların.
Yüreğim titrer,
Savrulup rüzgârında can çekişirken yaprakların.
Upuzun bir karanlık başlar sonra,
Dallarına sessizlik çöker akşamların.
Bırak bu son ayrılığı olsun,yaşanan kâbusların.
Ümitler bir kuru yaprak şimdi,
Hevesler sararan çiçek dalında.
Kuru topraklara hüzün yağar durmaksızın,
Sonbaharın o hasret kokan
Çilekeş akşamlarında.

Bu son rüzgârı olsun ayrılığın.
Son kez dökülsün yapraklar.
Bu kaçıncı hasret?
Bu kaçıncı sensizlik?
Göz kapaklarına isyan eder kirpiklerim.
Dudaklarımda iki hece ismin.
Ve kulaklarımda şarkısı yalnızlığın;
Her akşam söylediğim.
Haykırışım gökyüzünü kaplıyor gecelerde.
Yine titrek yüreğim.
Hasret dolu gözlerimde yaş,
Ve her zerresinde
Ölümü tadan ağaçlarda bin bir telaş.

Bırak son ayrılığı olsun yaprakların.
Çiçekler son kez solsun.
Ardında bahar var kışların.
Ardında bir yeni umut hüzünlü bakışların.
Bak yaz oldu dallarına;
Bir zamanlar ölümü andıran ağaçların.
Hani ağlayan gözlerin vardı ya;
Haydi şimdi gülsün.
Gülsün yanakların...

Amasya
Eylül 1994

Engin Nayman




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.