Kırılmadım aslında, üzülmedim de belki.
Hatta, mutluluklar da diliyorum ben sana.
Son pişmanlık faydasız, bir gün anlarsın belki.
Kaçırdığın fırsatın, ardına bir baksana.

Kâr mı saydın gitmeyi, çekip ansızın benden?
Vicdanın, hesabını sormayacak mı senden?
Sahildeki taşları, usulca alıp yerden.
Sessizce savurduğun, dalgalara baksana.

Biliyorum hasret var, özlemim içindeki.
Bir kıvılcım kor oldu, ateşim kalbindeki.
Gizlemene gerek yok, belli gözlerindeki.
Yaşlar yalan söylemez, aynalara baksana.

Bunu isteyen sendin, şimdi derdin dillerde.
Başı boş dolaşırsın, her gece sahillerde.
Hatta, umut arayıp sebepsiz kahvelerde.
Telvesi katran tutan, fincanlara baksana.

Üzülmek çare değil, gözlerini yorma sen.
Yüreğin kararmasın, hevesini kırma sen.
Her şeyin sonu değil, umutsuz da kalma sen.
Neden düşünüyorsun, unutmaya baksana?

Unutursun zamanla, bir kumarmış de gitsin.
Rüyalarda gör beni, anılara göm gitsin.
Bir küçük resmim vardı, onu da yırt, at gitsin.
Ne diye dert edersin, yaşamaya baksana.

Avuntu olsun sana, bu yazdığım son şiir.
Sevda kutlu bir yoldur, gönül tavında erir.
Gerçekten seven insan, bu uğurda can verir.
Dağlar altında kalan, ferhat’a bir baksana.

Sana son bir şans verdim ve nasihat say bunu.
Kaprisine dayanmaz, gelir sabrımın sonu.
Aklını başına al, bunlar düşman oyunu.
Seni ben kadar seven biri var mı baksana..!

Engin Nayman