Gözler dalmış derine, yine aynı noktada,
Anılar, hatıralar geri kalan ortada.
Artık erişmek zordur o imkansız tada...
Bahtsızlık, talihsizlik yak bakalım sigara...!

O ilk günkü tanışma göz önünden gider mi?
Buluştuğumuz o yer şimdi rahat eder mi?
Ya park’da ki gülüşler artık hepsi heder mi?
Hep yüreğimi dağlıyor kapanmayan bu yara...

Ani gelen telefon, küskün adeta susmuş...
Asır gibi geceler ağlayıpta kan kusmuş...
Mehtap da ki yıldızlar, bulutlar arkasına pusmuş...
Zindan olmuş ortalık, neden her yer kapkara...

Yapraklar dökülüyor hep habercisi Güz’ün,
Geceler hep arkadaş, bir hazzı yok gündüzün.
Bir nefes almak bile, artırır Tan’la hüzün,
Gelde halim böyleyken bende tebessüm ara.

Şiirler hicran yüklü, keder dolu besteler,
Kalemim yenisini yazmam için üsteler.
Peki ya okuyanlar, onlar nasıl hisseder?
Bir dermen bulunur mu fasılasız efkara?