Yıllar yılı nâfile, özlemle yana yana,
Döndüm gri bir küle, közde mecâl kalmadı...
Bekledim ümit ile, gelirsin sana sana,
Yenik düştüm müşküle, özde mecâl kalmadı...

Gönül yaram azdıkça, bîçâre kaldım, şaştım,
Bahtım azap yazdıkça, âvâre oldum, taştım.
Gam yurdunda gezdikçe, dağlar, tepeler aştım,
Çok ter akıttım yola, dizde mecâl kalmadı...

Hasretinle acıktım, hayâlinle beslendim,
İnadınla yoruldum, sabrımla nefeslendim.
Belki duyarsın diye, hep ismini seslendim,
Bitkinlik verdim dile, sözde mecâl kalmadı...

Sevenlerin güneşi, şefkât dolu bir bakış,
O bakışla şenlenir, gönüller nakış nakış.
Ayrılık bir kör kuyu, ayrılık bir kara kış,
Sensiz kış, Temmuz bile, yazda mecâl kalmadı...

Ömrümü heder ettim, yoluna baka baka,
Neş’emi keder ettim, kahrını çeke çeke.
İnancımı tükettim, gözyaşı döke döke,
Boğdurdum feri sele, gözde mecâl kalmadı...

Bir zamanlar şarkılar, hazzıma haz katardı,
Sevdâ yüklü nağmeler, beni diri tutardı.
Dinledikçe yüreğim, iki katı atardı,
Gariplik sindi tele, sazda mecâl kalmadı...

Vuslatına ermeden, geçti en hoş çağlarım,
Bir demet gül dermeden, soldu gönül bağlarım.
Kimseye sır vermeden, içten içe ağlarım,
Kol gezer bin bir çile, hazda mecâl kalmadı...

Veli BOSTANCI