Üşüyorum sensizliğinden,
Gel desem gelirmisin,
Beynimden zonkluyor,
Şu şah damarımı kesermisin.

Düşündükçe seni üşüyorum,
Üşüdükçe daha çok özlüyorum,
Anlatmak istiyorum anlatamıyorum,
Çünkü ben seni kendimden çok seviyorum.

Susuyorum acıların çırağı olurken yalnızlığımda,
Sonra birden ustası oluyorum yalnızlığın,
Yaşanmamış bütün kederlerin,
Seni soruyorum kendime,sustukça.

Sonra oflar çekiyorum,bitmiyor
Sonu gelmeyen isyanlar dökülüyoru dilimden,
Sonra bir bir sızlıyor,dilimden biriken keşkeler,
Ve o an anlıyorum cümlelerin kafiyesizliğini.

Derken birden birden dıruyor hayat yüreğimde,
Gözlerimin önünde geçiyor mutluluk,
Ama bir türlü yakalayamıyorum sonunu,
Sarıyor bütün bedenimi suskunluk,

İsmini fısıldıyorum aynaya,
Sensizlik fırlatıyor beni kaldırımlara,
Gökyüzü ağlıyor acımdan,
Sırılsıklam oluyorum,kahreden yokluğun acısından,

Sayende uykuyu bile unuttum,
Şimdi nöbetlerdeyim, sensizliği bekliyorum,
Pusuda bekliyor yalnızlık,
Bir gelsende,artık bitse bu suskunluk