Çocuktum o günlerde,
Çocuksu düşlerin sıcacık heyecanı içimde,
Ayaklarım yalınayak koştum.
Rengarenk bir uçurtmamın peşinden....

Kısaydı gözleri ufkumun.
Oysa uzundu yolları bahtın.
Çocuktum işte...

Birbiri ucuna ekledim.
Ninemin el örgüsü,
Patiklerden söktüğüm ipleri,
Uçurmamın kanadına.
Oysa hiç düşünmemiştim.
Geleceğe dair,
Adıma hayat diye yazılacak dilekleri..

Meğer çocukken atılırmış geleceğine dair adımlar,
Meğer bir uçurtmanın kanadında yükselirmiş insan.

Uçurtmamın kanatlarını
Aldan beslenmiş nurdan süslenmiştim.
Öylesine yakışmıştı ki gökyüzüne,
Öyle tatlı esiyordu ki rüzgarı o günlerde,
Lakin ipi kısa,
Bahtı kısaydı uçurtmamın.
Büyüdüğümde anladım.
Ve
Ben sustum.
Şimdilerde ise her ne kadar uçurtmalar kaldırsa da mavilere
Uçuk kalemim
Büyüdü artık yaş değil eğilmez çocukluğa yüreğim

U Ç U K -SAZGELİNCİK