Hakir görme fakiri, mülküne güvenip de,
Bütün dünya mülkünü, yakmaya bir köz yeter.
Yürü hayat yolunu, yürürmüş gibi ipte,
Bir gönül ülkesini, yıkmaya bir söz yeter.

Esir düşmüşse eğer, benliğine idrâkin,
Unutma ki, rehberin, ya hasettir, ya da kin.
Bilmek için insana, haddi, hududu lâkin,
Kâinat kitabına, bakmaya bir göz yeter.

Hiddet öfke düşmanlık, yüreklerde ateştir,
Sâhibine hasârı, bir yanardağa eştir.
Bir ömrün bereketi, sanma ki yıldır, yaştır,
Renk renk leziz meyveler, dökmeye bir yaz yeter.

Varolan her şeyimiz, Tanrıdan bize ödünç,
Nerden çıkar bilinmez, bu kadar tafra, övünç.
İnsanın küçüklüğü, aslında nice gülünç,
Ham nefsin kulağını, çekmeye bir giz yeter.

Kimi, bir liman arar, nice yıldır deryâda,
Kimi, biçâre kalmış, boyun eğmiş feryâda.
Demez amma derdini, öldürseler de yâda,
Bir garibin boynunu, bükmeye bir saz yeter.

Söyle hele dünyaya, gelenlerden kim kalmış,
Giden amelden başka, mezarına ne almış.
Ne yazık ki pek çoğu, fâni dünyâya dalmış,
Oysa bâki âleme, akmaya bir iz yeter.

Donatmış bak Yaradan, bin bir nîmetle kulu,
İmtihandır, olana, malı, parası, pulu.
Sanma ki, mertebeler, kula baştan tapulu,
Bulutların üstüne, çıkmaya bir öz yeter.

En değerli hazine, tevâzu, sabır-sebat,
İhlasla anlam bulur, bedende sıklet, ebat.
Ahlâkın en güzeli, ilâhi müktesebat,
Hakîkâtin önüne, çökmeye bir diz yeter.

Veli BOSTANCI