20
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
3404
Okunma
Ve gözlerimde güneş battı ayazlı bir günün ertesinde
Öyle alelade öyle sıradandı ki
O kadar ağır ve bir o kadar da hazindi ki….
Bir ölüm sinsiliğinde bastı karabasanlar
Bir ölüm ‘ansız’lığında kendini alıp gitti hayatlar
Hiçbir zaman bir cümlenin öğesi olamadım
Ne bir duvarın taşı olabildim
Ne de bir baltanın sapı!…
Faili meçhul bir hayat olmanın arifesindeyim
Cebimde üç beş ‘an’kırıntısı
Mürekkebi damlayan kırık bir kalemin avuçlarımda kanı
Bozuk bir plak gibi dün’ler kulağımda
Harfleri, heceleri, kelimeleri birbirine karışmış yaşantılar çığ misali abanmakta
Yer kırık ,gök yıkık
Bildiğim tüm hayatlar darma dağınık
Bir ölüm sinsiliğinde bastı karabasanlar
Ne bir duvarın taşı olabildim ne de bir cümlenin öğesi
Sustum sözlerimi evet
Sesimi soluğumu sustum
Zehri içime ezelden akıtılmış düzene
Hayat deyip ‘avundum’evet!
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
