Sobanın yanında oturuyorum
gözlerim kapalı değil,
seni düşünüyorum
oradasın, ama sadece zaman kefil,

Bilirsin,
koskoca bir yılın
bir haftasına sığdırırım seni,
sonra,
bir yıl yaşatırım
bu bir haftanın hayalini.

Artık yetmiyor sevdiğim,
yetmiyor,
bu bir haftanın hayali
avutmuyor yüreğimi.

İşte şimdi zaan sensiz,
gelmez o bir hafta
isteksiz;
hergün ölürüm,
ölüm kefensiz
ölümüm bedelsiz.

Ben bunu istemedim
hiçbirzaman,
keike istemek bir çare olsa idi
geçerken
aynı yoldan;
gerçek
gerçek yok
sevgiden doğan.

Gözlerin herşeyi ezip geçiyor,
ya ben ya hayatım,
gerçekte sizleri neden hatırlamam,yada hakkınız
bunu ben dahi alamam.

Tutkudam desem
ellerine dokunmak aklımagelmez,
aşktan desem
buna inanmayı yüreğim beceremez,
gözlerin desem
zaman bedel biçemez,
birtek sevgi
işte o
ondan desem
bu benim değil senin meselen.

Ben görevimi tamamladım,
yüreğimi,
zamanın treni ile sana yolladım,
geçtiğinde zaman garda sen olaçaksın,
o yırtıp attığın kağıttaki gibi
ya yüreğimi kollarına alaçak
ya yırtıp ataçaksın;
bu son tren
geriye hiçbirşey kalmasın.

4 OÇAK 1994
Karkın