Ah be Nalân!
Tutmasaydın elimi akşam akşam
İçirivermeseydin aşkın şarabını
Ya elimi tutuşun yok mu?
Yarın bırakacak gibi
Zaten yüküm ağır
Bedenim yorgun
Ruhumsa üzgün
Aşk taşıyorum her zerremde
Kaçıracaktım aklımı
Sen sevgiyle bakmasaydın
Ellerim üşüdü buz mu buz
Kalbimse yangın yeri
Aynen sen ve ben
Kim seviyor kim sevmiyor
Bir bilmece gibi
Soru şu: “Aşkın tarafları kim”
Haykırmak geldi içimden ben, ben;
“Diyemedim..!”
Aşkın tarafı olmak mı?
Yoksa aşkın kaçanı mı olmalıydım?
Saatler saniye gibi akarken
Cevapsızdım.

Sus artık Nalân!
Aşkımız hep böyle kalsın
Cevabı hiç bilinmeyen
Bir bilmece olsun aramızda
Aydınlık kalsın hep umutlarımız
Karanlık yüzü görmesin bu düş bile olsa
Uyandıracaksan rüyamdan
İstemem tutma buz kessin ellerim
Saçlarını okşamayacaksa
Kalbin kalbime akmayacaksa
Gözlerin gözlerime değmesin sakın

Ruhum, Bedenim Nalânım!
Yosun bağlamış kalbime
Güneş olup doğdun ya
Uçmaktayım bu gece

Vakit geldi
Ver elini bu son gemi
Yolumuz mutluluk adası
Sen sığınacağım son liman
Sen aşkıma son yoldaş

Ünal TÜRKOĞLU