Yol
ellerin ne kadar ince, ortak, ürkek ve kederliydi.
istemeden avuçlarımın içine girdikleri çok ama çok belliydi. bir gün bulutlar da görecektir. onların da gözü, kulağı var. eminim. yoksa o denli hayatımda yer etmezlerdi. bedenime bir ses abanıyor. kimin sesi olduğunu biliyorum. “… yani” diyor. yerden aldığı bir sesi kulağıma çiviliyor. “… yani” deki “a” harfini öyle pesten söylüyor ki. olmaz. ben gözlerinin arkasını merak ediyorum. orası da bu denli yorgun mu? |
Mısralar kanatlanmış, kelimeler daha bir tatlanmış şiirinizde…
Tebrikler…
Teşekkürler…