ÖÐRETMENÝM
Mimar oldun kimi zaman,
Okul yaptýn uzak mezralarda.
Hani tek sýnýflý, taþ duvarlý,
Tabelasý tahtadan.
Gerçi onu da çok gördüler
Yok ettiler bir gece,
Daha sývamadan.

Doktor oldun kimi zaman,
Sardýn ellerini, ayaklarýný
Buz kesen yavrularýn.
Ýlaç mý istedi doksanlýk Abuzer Amca,
Gecenin ikisinde.
Koþtun,
Hiç gücenmeden
Hýzýr misali.

Þoför oldun kimi zaman.
Erkek toruna duyduðu özlemi Fatma Ninenin,
Omzunda hissettin.
Daðlara, yollara ve soysuzlara aldýrmadan
Gece karanlýðýnda.

Muhtar oldun kimi zaman,
Neden pis aktýðýný derenin
Ormanýn neden yandýðýný,
Ve kýrmýzý yazýlarý duvarlara kimin yazdýðýný
Anlattýn
Siyah plakalý, kravatlý beylere.

Elçi oldun kimi zaman,
Birbirini görmeye bile
Tahammül edemeyenlere.
Kavgalar
Son bulsun diye.

Ziraatçi oldun kimi zaman.
Söküp atýp
Kini, nefreti
Sevgi ektin yüreklere.

Aslýnda;
Sen hep mum oldun öðretmenim.
Eridin,
Erirken,
Yerine binlerce ýþýk býraktýn
ÖÐRETMENÝM.

Ýbrahim ZEREN
edebiyatçý-eðitimci


* þiir yarýþmasýnda Acýpayam ilçe birincisi, 24 Kasým 2003