Zel-lal (I)

’‘lal’a zel’


…………………………........

ey duruluğunda beyazın, küllere
ateş olan, hatırla.
hatırla ey sevgili...


yürümüştük vuslattan bir aşk gecesi.
hani işlemiştim de puslu dağlara
hayallerimi, sarılıp gözlerine ölüm
olmuştum. ilk ben bilmiştim,
bir ben, mabedim gözlerini.

bakamam, bakamam karanlık semâ
bil hilâl, ah biliciler ben artık amâ

ahh eşiğine dadandım intiharın
kaç kez kendimi vurdum


silindim. silindi aklımın tenhasında
kalanlar. bana uzak mevsimler, bana uzak
o tenin, hâm zaman dallarına bükülü,
iri gözlerin.
ah güvercin kavisi, bir ezan sesi.
silindi kabirler, ibrahimler, nebiler,
yontulanmış gençliğim. birer birer
gittiler o şanlı şövalyeler.

ahh eşiğine dadandım intiharın
kaç kez kendimi vurdum.



dokunamadığımdandır tenine,
şiirimin tesbih gibi dökülmesi
geceye. bundandır, ortaçağ kalelerine
hapsolmuş güzellere yakındığım türküler,
ozanlığı dilimin. dua diye şefkatine sarılmam
bundandır.

ah ben böyle değildim,
ıslanmamış kırıntıya güvercin.

ahh eşiğine dadandım intiharın
kaç kez kendimi vurdum.




ve lâl konuştu;
bir melodi çınlar, dört duvar
kulaklarım.
ve aşktık ve çocuktuk,
ağlamak sevinmek kadar çocuk.



aşktandı ey sevgili,
aşktandı. “ben”i vurmam tenhasına
sevinin. ayetler ezberlemem aşktandı.
ah biter miydi biter miydi
bu şiir. derisine aşk kazılmış
zenciliği dilimin. zel-lâl olmasa
başlar mıydı bu şiir.

kapandım, dağ düşmüş sayfasına
şiirin. kendimi sonsuzluklara sundum.
ey tanrı bizi hatırayla tut.
ben artık veda.

ahh eşiğine dadandım intiharın
kaç kez kendimi vurdum


hoşçakal...
ey duruluğunda beyazın, küllere ateş olan.
hoşçakal vuslat...
göğün gizemli girdabı,
şakağıma konmuş hilâl
hoşçakal...

ben;
sükut ve kâl
zel-lâl

Mesut Doğan