Senden ayrı geçen bu kaçıncı senedir
Düşünemiyorum bile
Ne yokluklar
Ne de varlıklar unutturamadı hazin vedanı
O, hüzzam makamında şarkılar
O, Mahur besteler gibi hazin ve içli vedayı
Karlı bir Şubat akşamının keskin ayazında çekip gidişin
Sonra kar, sonra yağmur olup toprağa düşüşün

Bu gece gidişinin yıldönümü biliyor musun
Dışarıda keskin bir ayaz var yine
Ve yine kar düşüyor toprağına
Ben üşüyorum
Şöminede gürül gürül yanan ateşin karşısında
Dişlerim birbirine vururken
Hançeremi yakan bir isyan çığlığı
Gelip tıkanıyor düğüm düğüm
Gözyaşı olup takılıyorsun
Kirpiklerimin en uç noktasına
İntihar etme meyili var hüznümün

Pencereye dayadığım burnumdan çıkan
Sıcak nefesimin oluşturduğu
Buğuya dokunan parmaklarım adını yazıyor cama
Ruhumda ince bir yerlerde kırıklıklar
Onarılamayan derin yaralar oluşuyor
Karların arasından boynunu uzatan kardelenlerin
Nazlı ve inatçı yaşam mücadelesi
Başımı önüme eğdiriyor bir an
Sen oluyor her yaprağı
Ben oluyor etrafında dönüp duran kar taneleri
Biz olamıyoruz bir türlü...

Anılar tek tek ziyaretime geliyor bu akşam
Yalnızlığıma nispet edercesine
Her karede seni getiriyorlar
Özlemime bir kat daha çekercesine
Kalkıp dolaşıyorum odanın içinde
Bir aşağı bir yukarı
Ellerim alnımda, saçlarım karmakarışık

Nasıl da alıp götürmüşlerdi seni benden
Nasıl da ayırmışlardı beyaz elbisenden
Neden beni de almadın giderken sevdiceğim?
Hani biz ne olursa olsun hiç ayrılmayacaktık?

Sen sonbahar yaprakları gibi düşerken toprağa
Ben hala senin hasretinin derdindeyim
Senden ayrılığımın en son deminde
Tut ellerimden de artık sana geleyim!



Eylül GÖKDEMİR...