hüzün yılgını akşam perişan
sabrımı taşıran sancılı sözler
patlıyor yüreğimin kuytusunda
sonsuz bir uykuda şimdi
damarlarımda dolaşan…


boynumda yağmurdan fular
çiziyorum sarışın yapraklarla
yalnızlığın resmini aşınmış kaldırımlara
kafiyeler suskun
yorgun imgeler
adının eksilen harflerini topluyorum.

hayal kırıklığı kuşanan yüreğim acı damıtıyor
uyaksız bir şarkı gramofonda
çırpınıp duruyor
alnımın çatısından
ateş sağıyorum.


biçare ellerim şaraba bulanmış
ki lût’un kızları kadar günahkâr!
ve azgın dalgaları karşılayan koylar kadar sitemkâr
ama hala erozyona uğramış aklımın
yamacına tırmanıyor o yar…


göğünü yitirmiş kırgın ay
hareli bakışlarında demlerken efkar
boğuluyor karanlık sularda
sancılı bir elveda bırakıp kanayan yarınlara
adı ayrılık
burcu yalnızlık yazan
bir künye vuruyor ıssız kıyılara…




Aslı Aydın