Bir şiir ısmarladım kendime
Kendime tutunarak
Sahi kendim de kimdi unuttum uzun zamandır..
Geceydi sonsuz bir siyahlık içinde uzandım beyaz ölüme
Her gece mezardı saçının kokusu sinmiş bu yatak
Mavi gözlerinde kendi karanlığımı gördüm
Gitme dedim, gittim ..
Ardımdan bağırmanı istedim
Yüzümü yere eğdim
Utancımın kırmızısı boyadı yüzümü
İnsan kendisini saklayacak çöplük bulamaz ya
Bulamadım..
Bir avuç mutluluktu uzaklardan izlediğim
Yorumsuz..
Bakma bana umudun ağzıma düşen yağmur damlası..
Her sokak başı kendime rastlamaktan yoruldum
Vakti çoktan geçmiş
Ne yana dönsem,boş
Bahanesizim..
Artık kısa sözlerin yazılma vakti
Şimdi hangi bahardan gelsen boş
Gönlüm sonbaharın demlerinde
Hangi gülüş eskitir yüzümü bilemem
Unuttuğun bişey vardı yüzünü içime gömüp giderken ;
’Bir ekim gecesiydi
Bir yürek üşüdü
Kapılar kapandı
Artık açması da zor
Tedavisi de zor..’


Öznur Dicle ÖZ