“Benim sevgim sana ağır gelir.
Dayanamazsın.” demiştin ya.
Gerçekten o kadar ağır ki
Her gün, her saniye, her an
Karabasanlarım oldu.
Canısım!
Yüreğimin köşesi!
Sen bitmedin bende
Kaybolmadı sevgin yüreğimde
Sesin hala kulaklarımda

Nasıl yaşardım ki yoksa ben?
Hatıraların olmasa,
Hayal kuramasam,
Seni düşünemesem
Alevlerin her kıvılcımı olurdum.

İlk kez bu kadar çok sevdim ben.
Sevgiyi benliğimin her köşesinde duyarak.
Senin varlığını içime çekerek
Seni tam anlamıyla yaşayarak
Sevdim.

Şimdi gelsen
Görsen ne halde olduğumu
Kül gibi olmuş cansız bir ten
Tüm parıltısı sönmüş bir çift göz
Tükenmiş umutlar
Yıpranmış bir beden
Bitmiş bir yaşam

Acır mısın halime
Nefes yerine seni solumama
Bir toz tanesi olmama
Yere düşen yaprak gibi ezilmişliğime,
Savrulmuşluğuma
Acır mısın?

Sensizlik
Ah bu sensizlik
Çığlık çığlığa tırmalıyor
Örseliyor kalbimi
Adım adım ölümü duyuyorum bedenimde

Yalnızların,
Acı çekenlerin gözyaşlarının saltanat sürdüğü,
Sevginin fısıltılarının yankılandığı
Mekandır geceler.

Sattın beni gecelere
Zifiri karanlıkta nasıl yaşanılır ki?
Hiçbir ışık yok
Çekip çıkaracak ne bir el
Ne de
Bakışlar var.
Yoksun işte
Sen YOKSUN.