7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1692
Okunma
İki sene önceden kalma
Terkedilmişliğimin kokusu var odamda.
Gözyaşlarım sinmiş yastığıma.
Odam gece lambasının sarılığına vurgunken
Şimdi kırmızılığına vurgun.
Hıçkırıklarımın sesi hala duvarlarda.
Aynamda bıraktığım sönük gözler şimdi yine bakmakta.
Terkedilmişliğimin gölgesine saklı güvensizliğim hala karanlıklarda saplı.
Kim vermiş ki aydınlığı?
Saplanıp kalan güvensizliğimi kim çıkarabilmiş ki?
Kim ay ışığı yerine güneşim olmak istemiş ki?
Kirpiklerimin arasında çağlayan ırmaklarımla kurumayı
Tebessümlerimin altında yok olmayı
Ben mi istemişim ki?
Cevap Yaz