40
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1510
Okunma

“Eserceli” huylar buldum
Dumansız bacalarda
Toprak solucanları,
Aldırış bile etmedi varlığıma.
Adam mıydım,
Adamlık yalan mıydı?
Yerli yersiz
Darbelerle bölünürdü çocukluk
Sonra özürler
Ardından itiraf gibi bir şeyler
Baş parmaklar vurulurdu
Yanmış zamanlara
Önce,
Zeytin karasını düşürdü
Üfürükten fırtınalar,
Köksüz ağaçların dibine.
Üşenmeden
Ayva sarılarına kıydı,
Kolsuz dallarında.
Küçüktüm o zamanlar
Ölmedim...
Kim bilir, ölmüş olsam
Delirmeye bu kadar yüksünmezdim.
Adamlar(!) vardı…
Cirit bilmeden, cirit atan.
Kimi gece, kimi gündüz
Yağmur vuran camların
Gölgesinde…
Korku görürdü düşünde çocuklar
Gece vakti uyanmaktan.
Ezan beklerdi avuçlar,
Seher dualarından…
…
Çocuktuk
Tende sağ, ruhta deli
Bildiğimizi, bildiğimiz kadar okurduk…