Cehenneminde sade bir bakıştı önce
Çocuklar kadar masum dudakları gülünce
Karanlığın büyülü zehrini içince
İçinde dehşet büyüdü
Erkek! Oysa uysaldı
İnsandı da vakti gelince
Nasıl çürüdüyse dokusu
Çıyanlar avuçlarında dolandı

Dokusuna bütün hayvanlar koştu
Durmadılar, parmak aralarında durak yoktu
Yağmur başladı çığlıkları duyunca
Nafile
Yağmur temizleyemez alnında yazıyı hece hece
Temizleyemedi
Boylu boyunca ölseydi
Ölmedi, ölemedi

Kese kâğıdında
Kalçalarda dolgunca bir cümle
Erkek okudu, hecelere ayırdı kendi bildiğince
Bir beden
Ruhu hapsetti bilinmez zincirlere

Çırıl çıplak geldiği dünya
Soydu bir gece vakti vakitsizce
Gecenin gözleri gibi yırtıktı artık kalbi
Erkekti, farkı üç-beş santim
Kadındı, eteğinde salyalı bir şehvet
Kuduz köpeklerin şuursuz dişlerinde etleri

Bıraktı düşlerini diş uçlarına
Yangın sonrası, et kokusu burnunda
Bu kayıp zafer
Mimarı kim bu kalelerin
Beden düştü, indi bayraklar
Yıkıldı surlar altında can çekişiyor
Kanadı kırık serçeler


Nevim Karahan