Bir inci yosun tutmamalıydı istiridyesinde
ışıldamalıydı kendine has rengiyle
ve yatıp kalkmamalıydı yeryüzüne ait ölümlerle

o yüzden ;

ölümün her geldiğinde
ben su içmek için kalktım yatağımdan
ve
sen görmeyesin diye
kafana kadar çekerek battaniyeni
yaşamına adak verdim hayatımı
her defasında kendi bacağımdan asarak ölümlerini...

yalnız kalmasını sevmezsin,bilmezsin diyerek aldım senden kimsesizliğini.
Yoksa kaç kişi sahiplenirdi seni,
kaç kez ölürdün acaba sana çizilen yollarda
ve
kader diyerek üstünü örterdin ölümlerinin.
Kaç kez fişlenirdin sıralarında hayatın
kim bilir...

gençliğini yörüngesinden kaç kişi çıkartırdı acaba
iterlerken seni,
yanarken sen
ve
sönerken geleceğin
kaç kişi dilek tutardı ardından
kim bilir...

o ruhu bedeninde tutabilmek için
sana ayrılmış tüm intiharları ben üstlendim.
Cam kırıkları bileklerimden akarken yaşam hücrelerime
ve her ölümün izi boynumdayken
ben bir kez daha ölmek için sıraya girdim...

haydi kafana kadar çek battaniyeyi
ben...
yine...
su içmeye gidiyorum...

DELİ SAÇMASI