İNSAN OLMAYAN DEVLET


Güvercin uçup gitti, beyaz rengi kan oldu.

Kırmızı savaş dedi, gözlerim yaşla doldu.

Çocuklar meydanlarda yakarıp duruyordu,

İnsan mısın sen devlet, avuçlar kanla doldu!


O saf, temiz, masum kan, sana layık değil ki!

Geleceğin yok senin, mutlak gücün sende mi?

Silah işi değil güç, yürek işidir hani…

Ne sanıyorsun kendini, dünyanın merkezi mi?


Aldan dünyaya aldan, aldan sen gafil insan!

İnsan diyorum yalan, kaleme dolaştı düşman.

Mal, toprak nen varsa ver onlara savaşan,

Doyuralım gözleri, esir olmasın zaman.


Ana-baba sefalet, felaket içindeler.

Mini mini çocuklar, hep korkuyu heceler.

O masum insancıklar nasıl da acı çeker,

Yürek dayamaz buna, onlar insan değiller!


İnsan olmayan insan, dibe çakılmış çivi!

Çıkamaz ki imkânsız, mümkün değil bir nevi.

Dostluk gibi bir meşakkat herkesindir cevheri,

Gelin barış olalım demek çok geç değil mi?


Savaşta beter illet, acı acı inletir,

Ağlaşmalar duyulur, dünya tek dile gelir.

Ne hain bir devletsin, ne iğrençsin israil!

Günahsız insanların, günahları senindir!


H.Kübra YILDIRIM