Başımda gezdirdiğim iyi niyet tacına
İşine gelmeyince ’sarık’ diyenlerin ben...
Husûmet hamurunu serip vicdan sacına,
Pişmeyince mayaya ’çürük’ diyenlerin ben...

Elbiseden pay biçer lavuğa bak lavuğa!
Yalakalağı birtek kürke, dona, kavuğa.
Beşinci kuluçkaya yatan eke tavuğa
Utanmadan çıkıp ta ’ferik’ diyenlerin ben...

Bakkal O’dur, berber o!.. Çizemezsin pozunu.
Manav olur ansızın. Çözemezsin hızını.
’Ağzım ekşidi’ diye buruşturup yüzünü
Ekmek ayvalarına ’ erik’ diyenlerin ben...

Cahil cühelâları sürükleyip peşine,
’İnsan sarrafıyım ben’ diyor meçhul işine.
Bir yaşında sabinin kaşınan ön dişine
Bahane bulmak için ’çürük’ diyenlerin ben...

Merteğini yok sayar, çapak döker gözüme
Kendisi havlar amma, kusur bulur sözüme
Şerbetinden çatlayan, koca salkım üzüme;
Baktı yetişemiyor; ’Koruk’ diyenlerin ben...

Görgüyü boncuk boncuk dizip te kolye gibi,
Sabrıma sürtünüyor bozulmuş bilye gibi.
Kendisini nimetten sayıp fasulye gibi,
Üstelik çeşidine ’sırık’ diyenlerin ben...

Uğraş, emek, sanatı çıkar için yok sayıp,
Yüz kılıf uydururlar. Lâkin minare kayıp!
Koca Kemal Sunal’ı montajlayıp, boyayıp;
’Yemin Billâh bu Fatma Girik’ diyenlerin ben...




Ali ERDİNÇ