Aralığı Ocağa bağlayan gecelerde,
Karamsarlığı atar, umudu tâzeleriz…
Ölenlere sessizce, ağlayan gecelerde,
Düşünce beşiğine, yeni düşler beleriz…

Dertleri hayâllerin hatırına çekeriz,
Gelen her yeni yıla, bin hayâlle bakarız.
Kader denen vâdinin, kıvrımınca akarız,
Yokuşlarda ağlarız, düzlüklerde güleriz…

Kimi bir vefâsıza, kimi düşer de dara,
Her yürekte kendince, kanar durur bir yara.
Lâkin, ömür ununu, çoğu zaman boş yere,
Feleğin eleğinden, nefes nefes eleriz…

Dünyânın bir ağlayan, bir de gülen yüzü var,
Donduran kışa inat, hamam gibi yazı var.
Ruhlara hazlar veren, şarkısı var, sazı var,
Dinledikçe elemi, başka yöne çeleriz…

Yaradan insanları, yarım yarım yaratmış,
Düşürüp de sevdâya, eşlerini aratmış.
Kimini benim gibi, akla-fikre kör etmiş,
Sevgililer del dese, sarp dağları deleriz…

Bilinmez ki bugünden, yarınlar neye gebe,
Her arzunun önüne, çıkmaz ya bir engebe.
Yine de çok ağlarsa, gönül isimli bebe,
Gözlerinin yaşını, sabrımızla sileriz…

Rabbimin emâneti, bedendeki can bize,
O’nun hakkını vermek, gurur bize, şan bize.
Yaşamak bir imtihan, yalan dünya han bize,
Şaşınca tövbe eder, bağışlanma dileriz…

31 Aralık 2008, Veli BOSTANCI