Gece bir omzu düşük sürüyerek geliyor ayaklarını…
Sus diyor şaire sus…! bu kadar karanlık ikimizede fazla….
Şair son şiirini sarıyor tütün niyetine ömrüne…
Git diyor içindeki çocuga git…! Bu kadar masal ikimizede fazla…
Serçe ölümden dönüyor kanatlarında uçurum kokusu
Gel diyor şaire gel…! yüreğim öptüğün yerden kanıyor…

…………………………………………………………


Yine yüreğin kaleminden damlıyor şairim… Ne güzel bir sesleniştir bu hem umuda hem kıyamete… derinlerden geliyor umutla karışık acının sesi o kadar derine batmışki çabalasakta tutup çekemiyoruz ucundan…gökyüzünü gösterip bizimkisi bir kuş avuntusu derdi yine aynı şair..ahh o serçeler hep göç mevsiminde martılar yasta…saklı kentlerin kapıları mühürlü….ama gel gör ki gökyüzü hala olabildiğince mavi şair tüm kanatlılar için…



Hangi göğe anlatsam şimdi seni
Desem ki o bir çılgın
Menekşeye benzetiyor geceyi
Şu yıldızı da güya
O koymuş buraya


İnsanoğluna cesaret gerek şairim biraz cesaret…yürüyebilirsen uçurum kenarlarında bulursun en güzel kokan çiçekleri …elini uzatabilirsen görürsün devrik ağaçların altında yaşayan en mutlu karıncaları ve korkmazsan aşağıdan gelen seslerden kuyularda bulursun en lezzetli derde deva suları…o zaman seversin işte yusufun kuyudaki halini uçurum kenarlarındaki başı dik yeşilin masumiyetini ve çileli karıncanın yuvasını sahiplenişlerindeki onurunu…


Hangi denize anlatsam şimdi seni
Desem ki dibinde mavi,
Yürü diyor bana
Balıklar anlar bu hali…


Anlar şairim anlar yaradanın can bağışladığı her canlı anlar bu hali…mavi baktığın yerde değil gözünde…sen hiç gezmedin mı kış ortasında yalın ayak…? kimsenin görmediği kuşlar konmadı mı omuzlarına…? Adını andığında maviye dönmedi mi hayatındaki bütün renkler..?


Ben desem ki; Yusuf benim
Bu şehir aslında bir kuyu
Kendi yaralarından güzelleş
Diyor bana bir serçe avuntusu


İnsan sevdiğine yarasını verir mi şair? Elbette verir…sevdiğine emanet eder bütün gözyaşları, acısını. Sende bilirsin göz yaşları sevdiğinin gözünden aktığında güzelleşir iyilieşir bütün yaraları …


Hangi çayın demine anlatsam seni
Desem ki en kırmızıyız, kırmızımsıyız
Dudağımızın kenarında sarhoş bir ıslık
Ah bu şarkılar bizi kandırdı desem
Aslında iyi çocuklardık



Ahh bu şarkılar şiirler ne çok körükler içimizdeki ateşi…ne çok kanatır kapandı dediğimiz yaraları…kimbilir belki olmasaydı bu şiirler şarkılar yakmayacaktık geçtiğimiz şehirleri…içimizdeki çocuk hiç uyanmayacaktı tepinmeyecekti çekip atmayacaktı yüzümüzdeki maskeleri….


oysa ne çok işim vardı
Ne uzun yolum…
Kisra’nın sarayını başına yıkacaktım
Milyonlar adına bir ben
Mazlumların bahtı olacaktım
Kendi duvarımda taş bile olamadım Ezher?


Ne büyük adamlar olacaktık…parmakla göstereceklerdi bizi…’’işte şurda ta kendisi’’ diye koşacaklardı peşimizden…beceremedik şair adam olmayı kendi içimizdeki çocuğa bile laf anlatamadık hep koşup durdu duyguğu bir kanat sesinin peşinden…


Yine de inanmalı diyorsun
Serçeler uyandı bak vakit seher
Bakarsın inanacak bir çocuk da çıkar
Belki adı onun da Ezher


İnan şair inan…’’yok’’ olanda bulmadımı mecnun gercek aşkı…’’yok’’ olduğu kadar var olduğuna inanmadımı sevdasının…her ‘’yok’’tan bir ‘’var’’ çıkar mı?…çıkar şair çıkar….asıl ‘’var’’ olanlar ‘’yok’’ lardan çıkar….

Offf…

Soğuk ve ıssız bir gün …sıkıldım bu coğrafyadan…

Bir bilet lütfen şair…tek gidiş saklı kente…