SUNİ SANCI

takvim yaprakları ağır yaralı düşer oldu artık hayatlardan ve
her bir yaprağın arkasında ki tamamlar oldu ağır yaralının ölümünü.
her günün de bir mağlubiyeti olmaz ya diyerek başladığımız günü
yarının galibi olma hevesi ile bitirdik.
ve yarının hevesinin kursağımızda kalacağını
çok iyi bilirdik.

hayata ıslıklarla karşılık verip yalnızlığımızı örtbas etmeye çalışırken
bilemedik hiç ; ıslığın gereksizliğini
yalnız kalmak için,yaşamak için.
dört duvar mağduru tek derimizle
dönemedik işte
okul zillerimize ve teneffüslere,
ninnilere,el el epildeklere,
unutuluş hiyakemizin önsözüne...

tuttuğumuz dileklere kapı pencere kapatıp korkar olduk,
ve hep korkak olduk.
sokak kapısının ardında ki hayata tutsaklığımızı yine
sokak kapısının deliğinden bakarken anladık.
ve
Paspas altındaki anahtarı unutarak
çalan kapılara evde yokları oynadık.

ama asildik de,zaman çattımı bayrağımızı açıp
hayatın kanını akıtırdık.
dedem anlatırdı da ;
Savaş kan dökülmeden yapılmalıymış
yada bunun kimse farkına varmamalıymış
çünkü herkes kan kokusuna sevdalıymış.

ah be dede,hala anlamıyor bu torunun
bilirim “çok bi çocuk” dersin bana ama
aşk dediğin savaşlarla mı kazanılmalı ?
ve her aşk da bir galip mi olmalı ?
Bu sefer duydum seni
aşk dediğin kanayarak açmalı.

ve Annem ! “gizli taç yaprağım”
dokuz ay on üç gün sonra
ne istedin ki benden.
zaten biliyordum,ne hayat bir kaf dağıydı
nede bizler anka kuşu.
şimdi anlıyor musun
neden o suni sancı ?



DELİ SAÇMASI