yüzünü bırakıp suyun üstüne
gidiyorsun sessizce yüreğinin sesine
sökük ceplerinde
ısıttığın ellerine birikirken hüzün
dilinde tökezleyen sözcükleri fısıldarsın
gecenin kulağına gizliden gizliye
kaçırırsın efkar tüten gözlerini
ağladığını kimse görmesin diye…


hayatın acı tokadı inerken yüzüne
irkilir ay sesinin iniltisinden
kan kusup nar suyu içtim dersin
vakurla karışık tebessümle...
koparken yüreğinde fırtınalar
acı haykırışını bastırırsın içine
ağladığını kimse bilmesin diye…


berduş akşamların
kaygan zemininde tökezlersin
kapaklanırsın yüzükoyun…
acılarla yüz yüze gelirken
küfredersin yazgının böylesine
derin iç çekişlerin kulağını bükersin
ağladığını kimse duymasın diye…


enlemi kırkbir olan gri kenti
kırkbir kere arşınlarken
karanlık ruhuna fener olan
ışığın sesine doğru gidersin
yitirdiğin yüreği bulursun ümidiyle...