düşlerine acı katarak uyandığı sabahlar
kırık umutlar biriktirdi gözlerinde
ve şimdi
ağırlığına dayanamayıp
bir ömür çöküyor göz kapaklarının üzerine...


ey İstanbul
kaçmak isterken aldandığı gülüşten
her tırnakladığında camları
boş odada yankılanıyordu
içindeki çocuğun tiz sesi

kasıklarına kızgın aşklar (!) bırakırken sen
bir alev topu oldu kalbi
ve ruhu
yuttuğu geceleri kusmaya çalışıyor şimdi

bitmez tükenmez şekilde hayallerini yakan
derin bir acı dumanına dönüştüren bu yangın
seni de yakar İstanbul !
seni de yakar

ki
umutlarını kattığı
gözyaşlarıyla beslediği
ve tırnaklarıyla kurduğu
bir mabed var düşlerinde
Tanrı´dan başkasına göstermediği...


ah yosmam !
şimdi sanadır çığlığım !
bırak İstanbul´un o koca hayallerini
düşünme kalbine değen sahte dilleri
yılışık ve de yapışıktılar
sana ilk aşk diyen
o şerefsiz gibi

ah yosmam !
sök ve at ruhundan tüm günahları (!)
tüm hüsran yaşanmışlıkları
çekilsin narin ruhundan
ve yağmur damlaları biriktir yüreğinde
içir ruhuna doya doya

elbet bir gün filizlenir hayat
o tomurcuk yüreğinde...



Harun Sinan