gidiyorsun
bir klarnet sesi inceden
bir yalnızlık çıglıgı
gecenin yarısı
kararır odamın içi kapatmadan ışıkları
gidiyorsun
kafiyenin acılısı, sonlarında satırların
keyfi kaçar
gitmez parmakları tuşlara
soğur, bir çaresizlik iner omuzlara
hayali bir dünyanın kapıları aralanır
keşkelere olasılıklar eklenir ve insan
gri bir dünyada aralar gözlerini
işlemeli kenarları pencereyi örten perdelerin
acık mavi boyalı duvarlarıyla sıcacık bir evin
kokusu siner üzerine
sevda süzülür kenarlarından
kurgusu yarım kalmıs bir hayalin
ayakları yere basmaz
akıl almaz bir öpüşmenin beklentisiyle büyür
kapanır gözlerin
gidiyorsun
tarafından okunmaz bu satırlar
sen bir uykunun kollarında uyanmak istemezken
ben bir gün daha çabuk geçsin diye
sana gün sayarken
olur olmaz sözler sıralarken
olursa diye değil belkide
yanımda tutabileyim seni diye
aklıma gelen her kelimeyi söylerken
gittin işte
senden sonra
uzanıp düğmesine zamanın
beceremesemde
durdurmaya yeltenirken
canım yanar
yinede
düşlerine demirlesin diye her gece
gemiler kalkar
gözbebeklerimden....