"Gölgelerin bile bir sahibi vardır“ dedi kadın

Devrik cümlelere kitlerken dudaklarını
Buğulanmış gözlerinde
kusatılmış arzular
Dolanırken içinde bir damla hayat tuzu
Dudak kenarında biriken
Dokunulması kendine bile yasak
Henüz dumanı üzerinde
bakir cümlelerinde saklı….

"Her gölge kendine aittir "dedi adam

Ve her gölge kendine yakın
Bakışların da suskun bir gidişin telaşı
Ellerinin her dokunuşunda kokladığı
Saçlarında,
tel tel eklediği
zaman yangınlardan küller
Alnında izleri
taşıdığı yükün ağırlığınca yitilmenin
biriken sancıları ...



Kal de(meli/y)di kal bende
Gitme, gölgen üşür yüreğimde acırsın
Git(de)me…
boşluğa çarptı söz dağıldı kesti gecenin
karanlığını
Uzadıkça yere düşen gölgesinde adamın
parçalandı
Ayaklarına dolanan vedayı savurdu önce

„Bir sigara içimi daha hayat olmalısın
Son nefesim gibi
Solumalıyım seni“

Ve bütün gölgeleri k/adının
Güneşe emanet bir sabahın
Ayaza karmış,
Kar beyazı bir tebessümün
Yoksulluğunda
Bir bir eritilmeliydi...

aşk d/erindi…

YILDIZ