İnsan hiç kendinden vazgeçer mi?
Düşlerini içine gömer mi?
Sonsuz suskunluğa düşer mi?
Ve uyutur mu acılarını saklısında
Gurbete gider mi bir yere gitmemişken
Harplerin en büyüğüymüş kendinle savaşmak der mi?
İçi sırılsıklam olmuşken göz bebekleri kupkuru olur mu?
İnanmazken uyku tutmuyor diyenlere,
Uyku haram olur mu?
Bir diz arar mı başını yaslayacak
Bir el tutar mı sızısını
Yalan da olsa bir iki güzel kelime
Bir bakış en anlamlısından
Ve unutup bugünün rezilliğini
Umut bağlamak istemez mi yeni başlayan her şeye
Düğümlenmişken bir şeyler şurasında
İsyan olup çağlar mı aydınlık
Işığında bir sevinç daha filizlenir mi?
İnsan en olmadık yerde kahkaha atar mı?
Dünya döne dursun
Hayat ezsin büzsün
Soysuzlar etrafı sarsın
Ortalığı kan reva götürsün
Yalnızlık kemirsin içini dışını
Bir merhem sürenin olmasın
Yine de yaşar mı inadına?
Aldığım bir nefes
İçtiğim bir yudum su
Bir parça ekmek
Bir tatlı söz
Mis gibi bebek kokusu
Bir yaren
Bunlar yeter bana der mi?
İnsan şükreder mi?
Daha dökülüp kırılmamış dağılmamışken
Ve hep kızdığı hayata
Sıkı sıkı sarılır mı?
Hayat!
Her şeye rağmen yaşamaya değersin der mi?
Demeyen namert olsun.

Nafiye YÜRÜK