“Vuslata ölümden öte yol mu var,
Geceler önüme çekmese duvar...”

Gönül karanlığa tutsak olunca,
Bedeni sarmalar, sarar geceler...
Gözyaşı nafile, naçar kalınca,
Vuslatı, hayalde arar geceler...

Sevdalar küskündür, sevense kırgın,
Gözlerde uyku yok, gönüller yorgun,
Saatler mıh gibi, yelkovan dargın,
Seveni kahreder, yorar geceler...

Ne zaman resmine, bakmak istesem,
Başımla, duvarlar, yıkmak istesem,
Eski mektupları, yakmak istesem,
Maziyi, önüme, serer geceler...

Ellerde soluk bir resim, perişan,
Üstüne gözyaşı düşer, an be an...
Onlarca mısradır geride kalan,
Bir ah’a bin pusu kurar geceler...

Şiir olur, beste olur dilinde,
Şarkı olur, coşar sazın telinde...
Yanık bir de mektup varsa elinde,
Hayalle vuslata erer geceler...

Yürek ağlar, gönül ağlar, göz ağlar,
Mısra ağlar, hece ağlar, söz ağlar,
Fecre kadar, kırık mızrap, saz ağlar,
Hesabını bana sorar geceler...

Karanlıklar tuz basar da yarama,
Bir kez demez “ne olursun ağlama”...
Vuslata ölmeden çare var ama;
Ölümde kılıyor karar geceler...