Kurşun rengi gecenin
Uykuya teğet
Hasrete müebbet saatlerinde
Acıyı demledim
Fincan fincan içtim
Yalnızlığınla sevdanı
Akıl coğrafyama
Gönül dağlarıma
Sınırsız çizgilerle çizdim.
Karanlıklar içinde
Silüetin düşerken odama
Baharın güneşe
Çiçeğin suya
Toprağın yağmura sevdası gibi
Yandım sevdana
Yandım hasretine.

Her yalnızlık
Yenilgiye mahkum iken
Yenildim, esir oldu bedenim
Cüce aklım
Şeytanlar gibi dilsizleşti
Sağır Cümlelerim
Topal Kelimelerim
Anlatmaya yetmedi ızdırabımı
Çaresizliğe boğuldum
Ümidin renklerinden
Seni devşirmeye gücüm yetmedi
Can verdi dermanım
Gömdüm toprağına
Sensiz geçen zamanın.

Kalabalıklar
Celladım oldular
Çelme taktı sevdama
Şehre Donkişot olanlar
Seni benden
Beni senden kıskandılar
Toprak bakışlı gözlerinden
Bin bir nara attılar
Ar damarı çatlayan
Fitne fesat yılanlar
Akıtıp zehrini
Sevgimi ağlattılar.

Gecenin selamsız
Ve firari saatlerinde
Canımı yaktılar
Gerçeğin gerdanlığında
Dillerim tutsak
Sözlerim yalan sandılar
Beni aynalarda ağlattılar.

Süleyman KARACABEY