Yıllar önce iki sevgiliydi;
Beyaz ve siyah.
Gündüzlerle gecelerimizin,
Ayrılmadığı zamanlar

Birbirlerini sevmekten başka,
Bulunmazdı işleri.
O zamanlar karanlık denilen,
Korkutmazdı kimseleri

Fakat bir gün, beyaz,
Vazgeçti ansızın siyahtan.
Alıp aydınlığını yanına,
Nedenini bile açıklamadan.

Bir süre göz gözü görmedi.
Yalnızca karanlıkta yağmur,
Islattı diğer bütün sevenleri.
Ta ki o güne kadar.

Bir gün Tanrı, buldu Beyaz’ı
Kim bilir nasıl, nerede
Hiçbir şey sormadı ona
Beyaz suskundu, ah yine

Siyah ise mutsuzdu yıllardır
Beyaz; yok oluşun eşiğinde
Sarılmaya çalıştı boynuna.
Oysa siyah, gözleri kör etti

Tanrı o gün kararını verdi
En uygun olanı, her ikisine de
Beyaz karanlığa, siyah aydınlığa
Ebediyete kadar mahkum edildi

O zamandan beri ayrılar
Birbirlerinin içinde
Arada bir yağmur yağar
Anlarsın; hala eski günleri anarlar ...

Ve yıllar önce sevgiliydi;
Beyaz ve Siyah
Gündüzlerle gecelerimizin
Ayrılmadığı zamanlar