İçimde hıncahınç öfkeler vardı.
Şiir susmamı istedi.
Bildim, kelimelerin huzuru içindi.
Ruhumdan kaçamazdım,
lakin dışında kaldım kendimin.
Haklıydı şiir.
Vakit sus vaktiydi.
Belli ki yoruldu dizelerim.
Cümlelerin haysiyeti için,
saygı duruşu gerekti.
Anlaşılmamak bitap düşürdü harflerimi.

….

Hoşçakallı intiharlar vardı dipnotlarımda.
İhtimallerini öldürdüğüm kavuşmalar.
Kara toprağın bağrına bıraktığım umutlar.
Ölümü aratmayan uykularım vardı.
Hepsini kelimelerin sırtına yükledim.
Şiir inziva istedi.
Zehir zemberek bir sus yapıştı dudağıma.
Ben şiirden gayrısını hiç bilmedim ki.
Kelimelere sarılmazsam ,
nasıl akar yüreğimin gamı?
Öğrenmedim ki.
Şiir nöbetlerim tutarsa ,
acılarım komalık yapar beni.

…

Barutu aratmayan suskunluklarım vardı.
Parmaklarım üşüyordu bir yangının ortasında.
Şiir yanmamı istedi.
Nizama değil banaydı harflerin yakarışı.
Çünkü hor kullanmıştım kelimeleri.
Pire için defalarca yakmıştım şiiri.
Serserice gezinmiştim cümlelerin içinde.
Belki bir cezaydı şiirin “yan” emri,
ya da bir kefaret.
İntihara meyilli bir cellat gibi,
kalemim titredi parmaklarım arasında.
Can havliyle isyan etti:
-Bırak beni şair, kır beni Allah aşkına !

…

Şiir benim velinimetimdi.
Acılarım bile onunla nefes alırdı.
Şiirden dönersem kendime varamazdım.
Ruhumda bir kelime mezarlığı kök salardı.
Şiir istifasını istedi.
Her cümlesi boynuma geçirilmiş bir urgan gibiydi.
Mürekkebin gözyaşıyla yıkandı kelimeler.
Tek söz etsem
kalemimden koca bir ömür düşecekti.
Satır başlarında ,
şairin katli vaciptir yazılacaktı.
Ve aciz bedenim,
kimsesiz şiirler mezarlığına gömülecekti.

...

Biliyordum,
şiirin şairle hesaplaşması ağır olacaktı.
Ben sustum, o konuştu.
Her harfiyle yüzüme vurdu suçlarımı.
Belliydi sonumun şiirden olacağı.
Kalem artık savunmamı bile yazmıyordu.
Nihayetinde şiir hükmünü verdi.
Kelimelerin elinde infaz edildim.
Sayfaların beyazlığı kefen oldu üzerimde.
Ne bekliyordum ki…
Şiir gidecekti de, şair sağ kalacak mıydı?

...
31.10.2025
00.46