Ayrılmanın bıraktığı hicran derindedir!
Çok sürse ayrılık, aradan geçse çok sene, Biz sende olmasak bile sen bizdesin gene

Vaktiyle öz vatanda bizimken,
bugün niçin Üsküp bizim değil?
Bunu duydum için için.
Kalbimde bir hayâli kalıp kaybolan şehir!

Ayrılmanın bıraktığı hicran derindedir

Ben girmeden hayatı şafaklandıran çağa, Bir sonbaharda annemi gömdük o toprağa.

Üsküp ki Yıldırım Bayazıd Han diyârıdır Evlâd-ı Fâtihân’a onun yâdigârıdır.
Firûze kubbelerle bizim şehrimizdi o; Yalnız bizimdi, çehre ve rûhiyle biz’di o

Gördüm ki yazın bastığımız otlar solmuş.
Son demde bu mevsim gibi benzimde kül olmuş.Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden!

Esme ey bad,esme canan uykuda
Başka aşıklardan almışsan nefes
Başka yerden, başka vadilerden es

Bir ruhu besliyen hava yalnız yukardadır. Hulyayı daima uçuran duygulardadır.

Milyonca haykırıs dolu, milyonca sesleniş. Yıldızlar ülkesinde açıldıkça yükseğe, Başlar hayal edindiği alem görünmeğe.

Üstünde gök, sürekli bulutlarla, yüklüdür; Altında gür deniz ki ezelden köpüklüdür.

Bir tek düşünce oldu tesellî bu derdime; Az çok ferahladım ve dedim kendi kendime

Onlardan ayrılış bana her an üzüntüdür; Madem ki böyle duygularım kaldı, çok şükür."

Semtin oruçlu halkı, süzülmüş benizliler, Sessizce çarşıdan dönüyorlar birer birer; Bakkalda bekleşen fıkarâ kızcağızları
Az çok yakından sezdiriyor top ve iftarı.

İftardan önce gittim Atik-Valde semtine, Kaç def’a geçtiğim bu sokaklar, bugün yine, Sessizdiler. Fakat Ramazan mâneviyyeti Bir tatlı intizâra çevirmiş sükûneti

Bilmem kime yahut neye uyduk gittik Gâhi meye gâhi neye uyduk gittik Erbâb-ı zekâ riyayı mezhep bildi Bizler dili divâneye uyduk gittik

Gül yanaklar üstüne yaşmak tutunmuş nûrdan

Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya, Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya, Duymaz bu ânda taş gibi kalbinde bir sızı: Farketmez anne toprak ölüm mâceramızı

İnsan duyar yerin dile gelmiş sükûtunu; Bir başka mûsıkîye geçiş farzeder bunu; Teslîm olunca va’desi gelmiş zevâline, Benzer cihâna gelmeden evvelki hâline

Günler hazinleşir, geceler uhrevîleşir; Teşrinlerin bu hüznü geçer tâ iliklere. Anlar ki yolcu, yol görünür serviliklere.

Mevsim boyunca kendini hissettirir vedâ; Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.

Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur. Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, târümâr olur

Aksetti uyanmış tepelerden sırasıyle,
Dağ dağ o güzel ses bütün etrâfı gezindi; Görmüş ve geçirmiş denizin kalbine sindi

Bir bestenin engin sesi yükseldi Boğaz’dan Coşmuş gene bir aşkın uzak hâtırasıyle,

Hep aynı tehassüsle meyillenmiş ağaçlar;
Dalgın duyuyor rüzgârın âhengini dal dal, Baktım süzülüp geçti açıktan iki sandal; Bir lâhzada bir pancur açılmış gibi yazdan

Son devrede, ihtiyarlığımda,
Artık çekilince söz ve sazdan,
Ömrüm İç-Erenköyü’nde geçsin.

Bin bir tepe yükselen Boğaz’dan
Baktıkça vatan görünsün engin;
Her yıl, bin ömür boyunca, yazdan,

Tâlih bana dönse, nâzikâne;
Bir yıldızı verse mâlikâne;
Bîgâne kalır o iltifâta,
İstanbul’a dönmek isterim ben

Gelmek’çün ikinci bir hayâta,
Bir gün dönüş olsa âhiretten;
Her rûh açılıp da kâinâta,
Keyfince semâda bulsa mesken;

Dolaştım “Hû! ” deyüp dergâh dergâh Ümid ettim ki bir pîr-i dil-âgâh Desün “Destûr! ” mihrâb-ı hafâdan
Abâ var, post var, meydanda er yok Horâsân erlerinden bir haber yok

Cânanla gezdiğim kıyılar, sürdüğüm hayat
Öz mavilikle çerçevelenmiş o levhada,
Ömrün murâdımızca geçen mutlu günleri

Gözlerden uzaklaşınca dünyâ
Bin bir geceden birinde gûyâ
Başlar rü’yâ içinde rü’yâ.

Ürperme verir hayâle sık sık,
Hep bir kapıdan giren karanlık,
Gittikçe derinleşir saatler,
Rikkatle, yavaş yavaş ve yer yer
Sessizlik dâima ilerler.

Artık ne gelen, ne beklenen var;
Tenhâ yolun ortasında rüzgâr
Teşrin yapraklarıyle oynar.

Gittikçe derinleşir saatler,
Kandilli’de, eski bahçelerde,
Akşam kapanınca perde perde,
Bir hatıra zevki var kederde.

Sandımki güzelliğin cihanda
Bir saltanatın güzelliğiydi.
İstanbul’un öyledir bahârı;

Mevsim iyi, kâinat iyiydi;
Yıldızlar o yanda, biz bu yanda,
Hulyâ gibi hoş geçen zamanda
Sandımki güzelliğin cihanda
Bir saltanatın güzelliğiydi.

Bir sâhile hem şerefti hem şan,
Çok kerre hayâlimizde cânan

Hiç durmadan, hayat öğütür devreden bu çark, Ölmek sırayladır, sıralanmakta varsa fark. İlmin derin görüşleri, aklın hükümleri Doldurmuyor boşalmış olan hisli bir yeri.

Kaybetti asrımızda ölüm eski hüznünü, Lakayd olan mühimsemiyor gamlı günü.

Sevdiklerim göçüp gidiyorlar birer birer Ay geçmiyor ki almayayım gamlı bir haber.