Dışarıda kar yağıyor, içimde sen

Dışarıda kış, sessizliğini bir örtü gibi serdi şehrin üstüne,
Lapa lapa kar yağıyor, rüzgâr bile uslanmış bu gece.
Her tanede bir anı saklı sanki,
Her tanede bir cümle,
Her tanede “keşke burada olsaydın” diyen bir iç çekiş gizli.

Ben yine seni düşünüyorum…
Bir fotoğrafın köşesindeki gülüşünü,
Ansızın içimi sızlatan sesini,
Hiç tamamlanmayan o son sarılışı…
İçimde seni yazan binlerce kelime var
Ama konuşursam kırılacak gibi
Dokunsam dağılacak gibi
Bir hüzün taşıyorum bu gece.

Cam buğulanıyor, parmak ucumla adını yazıyorum,
A harfi biraz daha uzun,
Neden bilmem…
Sanki seni daha fazla tutmak ister gibi.
Sonra buğu siliniyor, harfler kayboluyor,
Ama içimdeki sen hiçbir yere gitmiyor,
Gidemiyor…
Belki gitmeyi hiç öğrenmediğin içindir.

Bir sokak lambasının altında yavaşça birikiyor kar,
Sanki zaman da senin yokluğunda öylece birikiyor.
Her düşen tanede biraz daha çoğalıyor özlemin,
Her eriyen tanede biraz daha ağırlaşıyor içim.
Kışın ortasında kaybolmuş bir sıcaklık arıyorum—
Adını bildiğim tek sıcaklık:
Sen.

Ellerimi ceplerime saklıyorum,
Senin avuçlarının sıcaklığını hatırlamasın diye değil,
Hatırladıkça daha çok üşüyorum çünkü.
Bir de o son bakışın var ya…
Kapıyı kapatırken dönüp içimde bıraktığın o yarım cümle…
İşte o, bu gecenin en keskin soğuğu.

Belki şimdi sen bambaşka bir pencereden izliyorsundur karı,
Belki aynı anda aynı duygudan geçiyordur kalbin;
Belki de adımı fısıldıyordur içinden—
Benim seni düşündüğüm kadar derinden.
Kim bilir…
Sevdanın yolu hep uzun,
Ama senin yokluğunda yürümek
Her adımdan biraz daha eksilmek gibi.

Ve bil ki sevgilim;
Bu gece kar ne kadar çok yağarsa yağsın,
Bu şehir ne kadar üşürse üşüsün,
Benim içimde hep sen doğuyorsun—
Bazen hüzünle,
Bazen umutla,
Ama hep en gerçek yanımla.

Dışarıda kış var, soğuk var, kar var…
İçimde ise sensizliği ısıtan bir yangın:
Ne söndürebiliyorum,
Ne sönsün istiyorum…

Ben yine seni düşünüyorum.
Bu gece de,
Bu mevsimde de,
Bu ömürde de.