Kelepçesiz Bir Sabah

Belki bir an gelir,
yürürsün üzerinden
tonlarca yük kalkar.

Varırsın yoluna,
öncesinden uyanabilmeyi düşünürsün
bu ağır uykudan.

Uyandığında
bambaşka bir bahar bekler seni,
sabahı güneşin doğuşu,
kuşların sesi…

Üzerinden bir yük kalkar,
“Ben buradayım” dersin
ve var olursun.

Kolay mı peki?
Hiç de değil.

Çünkü kimse
içinin sesini tanıman için
sana zaman vermez.
Gönlünün muradını duymanı
erteleyen çoktur.

Kelepçeli olduğunu
fark etmeyenler vardır,
belki ailelerimiz,
belki bizden önce yorulanlar.

Ne yapmalı?
Önce insan
kendi sesine kulak vermeli.
“Ben ne diyorum?” demeli.

Çevrem, ailem
beni insan olarak görüyor mu?
Bahçedeki çiçekler bile
benden daha mı özgür?

Ne olur,
ölmüş çiçekler gibi
baş eğmeyelim.

Baş eğenler çoktur,
ama gönül muradı,
yol umudu
başını kaldıranlara görünür.

Tanrı,
seni içindeki senden
uzaklaştırmasın.

- Mahsum durmuş