0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
55
Okunma
Hani Dem
Bir yer — kimsesiz bir gök,
Yersiz bir can,
Kalpsiz bir yer,
Yersiz içinde var bir can.
Uzakta bir yer,
Boş raflar, kırılmış kalpler,
Gözler eskiye hasret,
Düşler dünde kalmış.
Toplanmış canlar,
Hepsi bir arada,
Yer sofrasında…
Arar bu gözler,
“Nerede?” diye o güzel vakitler.
Her biri yüzünde tebessüm,
Gülen yüzler,
Ve gülen gözler…
Dem şunu gördü:
Utana utana ayrı düştü canlar,
Yüzler — gülen gözler nerede şimdi?
Yerini almış sahte maskeler,
“Her şeyi ben bilirim” diyen yüzler.
Hani dem,
Hani yer,
Hani ilk çay bardağının içindeki
Kaşığın sesi?
Kulaklarıma uzaktan fısıldıyor
Geçmişin ve tertemiz niyetin sesi,
Ve hissi…
Hani dem,
Hani dem…
-Mahsum Durmuş
