Siyahın derinliği, kışın buzdan nefesi,
Ruhta yankılanan o çığlık, keskin, hevesi.
Her dize bir çizik, kalbin tahtasına,
Acıdan dokunmuş, incelikle yasına.

Gölge oyunları oynar zihnin labirentinde,
Aynalar kırık, yansımalar yitmiş zeminde.
"Ben" dediğin ne ki, kimlik bir maskeler balosu,
Her gülüş bir hüzün, her söz bir veba balosu.

Babaların gölgesi, tanrının acımasız eli,
İnançlar paramparça, umutlar bir tül yeli.
"Sana taptım," dedi, "sonra seni boğdum," diye,
Aşk da bir zincir, bir ölüm döşeği, niye?

Elektra’nın fısıltısı, intikamın keskin kılıcı,
Her kadının içinde bir yanardağ, bir acı.
Kurban olmak kader mi, yoksa bir seçim mi bu?
Dirilmek mi önemli, yoksa gömülmek mi, hu!

Çiçekler solar, hayat döner bir çark gibi,
Delilik bir sığınak, çılgınlık bir narkoz gibi.
Kafesin telleri dar, nefes almak güçleşir,
Şiirler kanar, ruhun çığlıkları deşleşir.

Ölüm bir sevgili, bir davet, bir son liman,
Sessizliğin koynunda bulur insan her zaman.
Ancak o boşlukta filizlenir belki bir tohum,
Siyahın ötesinde, yeni bir doğum.

Sinan Bayram