Karanlık koridorlar, sonsuz bir bekleyiş,
Suçluluk hissiyle yoğrulmuş her deyiş.
Kapılar kapanır, açılmaz umutlara,
Bürokrasinin demir yumruğu ruhlara.

Uykudan uyanış, bir böceğin bedeni,
Yabancılık hissi sarar her bir teni.
Anlaşılmayan bir dil, boşlukta yankılanan,
Adalet nerede, kim bilir, kim anlayan?

Hukukun gölgesi düşer her bir adıma,
Dava bitmez, suçsuzluk bir yakarış ama.
Bir mahkeme kurulur zihnin en derininde,
Karar çoktan verilmiş, kaderin elinde.

Baba figürü, otoritenin ağır eli,
Ezilir ruhlar altında, her bir kelimesi.
Kaçış yok bu hapisten, duvarlar yükselir,
Umut bir yanılsama, her düşüş güzelleşir.

Varoluşun saçmalığı, absürt bir oyun,
Her adım bir bilinmez, her seçim bir soygun.
Yabancılaşma büyür, ruh yalnız kalır,
Anlamsızlığın içinde bir anlam arar.

Sisler içinde bir şato, ulaşılamaz, uzak,
Her çaba boşuna, her uğraş bir tuzak.
İnsan olmak, bir lanet mi bu dünyada?
Kafka’nın fısıltısı, her hücrede, her rüyada.

Sinan Bayram