Bahar seli gibi çağlayıp coştum,
Nice güzellerin peşinden koştum,
Uçmayı bilmeyen bir garip kuştum.
Yaş kemale erdi, duruldum artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

Farkında olmadan tükendi yıllar,
Uzadı önümde gittiğim yollar,
Kötülük etmeye doymadı kullar.
Ölmeden kefene sarıldım artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

Aradım kendimi güneşte, ayda,
Olmadı hayatla ortak bir payda,
En yakın dostumdan görmedim fayda.
Vefasız kullara darıldım artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

Dilim dönmez, anlatamam kendimi,
Kime desem güldü geçti derdimi,
Kahpe felek yıktı gönül bendimi.
Zaman kurşunuyla vuruldum artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

Dağ da benim idi, şehir de köy de,
Her şeyi erittim bir küçük çayda,
Irmak da deniz de, kıyı da koy da.
Kum gibi yollara serildim artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

İsrafil’im, ömür Hak’tan emanet,
Nereye harcadın soracak elbet,
Ondadır keramet, ondadır rahmet.
Günahın kirinden arıldım artık,
Dünyanın derdinden yoruldum artık.

12.12.2025
İsrafil Bilican