TANIMAZ OLDUK

Ne akraba kaldı, ne dost, ne kardaş,
Büyüğü, küçüğü tanımaz olduk.
Camiler boşaldı, kahveler doldu,
Dini değerleri yapamaz olduk.

Paraya taptık da hakkı unuttuk,
Yetimin hakkını haramda tuttuk.
Bir lokma helâli çok gördük, gitti,
Vicdanın sesini duyamaz olduk.

Eskiden selamı candan verirdik,
Şimdi menfaatle karıştı dostluk.
Bir zaman Allah’tan korkar idik biz,
Artık günahıyla övünen olduk.

Dünya malı için döner olduk biz,
Hak yolun taşını ezer olduk biz.
Bir garip kul ağlar, kimse bakmaz da,
İyiliği bile gizler olduk biz.

Komşu komşusundan haber soramaz,
Bir selam veremez, hatır göremez.
Bir ekmek bölüşüp yalnız yiyemez,
Paylaşmayı bile bilmez olduk biz.

Anayı babayı huzurevine,
Evladı terk ettik şehvet yerine.
Güldük başkasının felaketine,
İnsana insanlık yapmaz olduk biz.

Mazlumu görünce yüz çeviririz,
Zalime alkışla destek veririz.
Yalanla, haramla övünürüz de,
Gerçeğin önünde susar olduk biz.

Gönüller pas tuttu kalpler kirlendi
Menfaat ve kibir insani yendi
Vicdanı satılmış kullar türedi ,
Hakikat önünde göremedik biz.

Âşık Mehmet der ki, dünya yamulmuş,
Hak ile batılı insan karıştırmış.
Dönelim aslımıza, geç olmadan iş,
Son nefeste pişman olmayalım biz

Mehmet Öztürk