3
Yorum
16
Beğeni
5,0
Puan
92
Okunma
Yağmur yağınca,
Yer şarkı söyler;
Tohumlar
yaşamın adıyla
topraktan baş gösterir,
ve biz
annenin kucağında
ilk ağlayışımızla
dünyaya geliriz.
Yer,
tohumlar yeşerince
günlük ekmeğimizi
yeşil sofrasına koyar.
sonra,
Yer’in beşiği
bahara dönüşür;
Çiçekler
umut fenerleri gibi
rüzgârda dans eder.
Yaz gelir,
güneşin sıcaklığıyla
başaklar
yumuşak altına dönüşür.
Sonbahar,
unutulmuş mektuplar gibi
yapraklarla toprağı örter.
bembeyaz kış,
bizi beşiğinde
sakin bir ninniyle
uyutur.
Mevsimlerin döngüsü
nazik bir sessizlik içinde
sonsuzca devam eder.
Son sahnede
biz,
gizli bir tohum gibi,
toprağın derinliğinde,
ninniyle…
ninniyle…
ebedi bir uykuda
uyuruz.
5.0
100% (9)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz