seni vefasız aşklara

bırakıyorum
her istasyonda...

ayakta kalmayı,
tek başıma yaşamayı
başaramadım,

üzgünüm,
yüreğim yaralı,
serzenişlerim, haykırışlarım
çığlık çığlığa

hayat duy beni,

canımı yakıyorsun..
........
Hayat her şeye rağmen devam ediyor ve yaşanılıyor.

Dün, somut fotoğraf; yarın, soyut fotoğraf. Yaşanılan an ise can üfleyen ayna.
Şimdiki anın şenlenmesi, an be an geçmiş
ve gelecekten maksimum seviyede bugün lehine ilgisizleşmedir.
İlgisizleşme ama vazgeçme değil.
Zaten anın doludizgin yaşanması yarının inşası değil mi?
Bir noktada dörtnal hayat yarışından bugünde/anda rahvana yöneliş.
“Ahh”ları, “off”lar kayalıklarına vurdurmadan “ohh”lar limanına demirleyip
hayat rıhtımında asude demli çay sohbetlerinde eritmeli.

Buna rağmen hayatın acımazlığını dillendiren içlenmeydi.

Selam, saygı ve Edip'çe tebriklerimle...

hayat duy beni,

canımı yakıyorsun..

duymuyor ben çok seslendim inşaallah sizi duyar TEBRİKLER.