Ölüm zor be arkadaş!
Son kez gittim büyüdüğüm mahalleye...
Birer birer dolaştım evleri...
Anne Baba kardeş
Çocuklar bütün hepsi tanıdık! hepsi bir arada..
Esen bir matem rüzğarı var orada...
Öiümünün soğuk yüzü sessizliğinde.
Gök yüzü kasvetli...
Aslında biıiriz.
Eninde sonunda bir gün öleceğimizi...
Ama unuturuz ölümü...
Kapılırız dünyanın pırlantalı yaşamına...
Her gün,
İyilik kötülük!
Kıskançlık, hasetlik...
Unutturuyor, kardeşliği, arkadaşlığı...
Her şeyden önce insanlığı...
Huzurla dönen! Içinde barış ve sükunet olan dünya ekseninde...
Varmıdır pişmanlıkların affı?
Giderken amel defterinin içi amellerle taşar!
Göçerken bir musalla taşından son bir bakıştır insanlara...
Son bir vedadır insanlara...
Son kez vedalaşırken helallik ister insan!
Bu dünyada birtek isimler kalır bir mazar taşında...
Dinçer DAYI