İnsan, kendine söyleyemediğini başkalarına yazarak tamamlama çabasında. Şiir de bu yüzden var. Güzel bir şiiri tanımlarken, her koşulda yürürlükte olan genel geçer ölçütlerimiz olsaydı keşke “Bu şiir şöyledir, böyledir,” deyip, tıpkı bir kimya deneyi gibi sınıflandırabilseydik. Ama şiir bu; katı, sıvı ya da gaz gibi değil. Belki sis gibidir: Hem yakın hem uzak, hem somut hem tutamadığımız bir şey. Sis, hem saklar hem gösterir; tıpkı sizin duygularınız gibi.

Cem Adrian'ın o derin, o en ıssız kuyudan gelen sesiyle dinlettiğiniz "Ben Seni Çok Sevdim" şarkısı, bu şiirin en karanlık dipnotu. O şarkı, tüm bu imkansızlığın, tüm bu kana bulanmış kardelenlerin, tüm o ölü doğan Ankara’nın üzerine düşen tek ve nihai gerçeği fısıldıyor: "Bitti." Ama o bitişin arkasındaki sevginin büyüklüğü, tüm o yalvarışları ve tüm o bozgunları meşrulaştırıyor. Bu şiir belki de sizin yasak başkentinizdir.

Sizden bir şiir, hemde çok...

Şiiriniz, aşkın yıkıcı yüzünü ve içsel çığlığı çok çarpıcı imgelerle aktarıyor. Yoğun, sarsıcı ve etkileyici bir anlatım olmuş. Kaleminize sağlık.